pappen en nat houden
Het was helemaal het jaar van regen, regen en nat blijven. Natuurlijk had iedereen er mee te maken. Hier zullen we laten zien wat het bijzondere weer van 2024, dat ook al de herfst van 2023 tekende, voor onze tuin betekende. We gaan niet klagen natuurlijk, over al die slakken en al dat opgevreten jonge groen in de moestuin.
Heel veel gaat in zo’n nat jaar toch zijn natuurlijke gang. In het gedeelte die op bovenstaande foto staat, ontbreken toch wel planten. Zo waren er dit jaar veel minder rudbeckia’s en asters. De heleniums zijn bijna allemaal verdwenen. Gelukkig had Gerda wel zaad gewonnen dus volgend seizoen hopen we weer veel warme kleuren in deze border aan te treffen.
Ook de moestuin leverde uiteindelijk toch weer veel heerlijke producten op.
Sinds vorig jaar is een paar vierkante meter moestuin gereserveerd voor onze kleindochter Myrthe. Zij, deze zomer nog vier, lijkt de tuingenen van oma te hebben. Ze helpt graag met water geven en plantjes in de grond poten. Afgelopen voorjaar was ze dan ook geconcentreerd bezig.
Boontjes, mais, aardappelen, uien, alles leverde een flinke oogst op. Eerst alles in potjes in de kas.
Een merkwaardig fenomeen in onze tuin is het steeds natter worden van het gazon tussen de moestuin en de “bosrand” . Een paar jaar geleden hebben we een strook aan die rand toegevoegd wat de schaduwborder is geworden. Daar hebben we al eerder over bericht. Hij is heel mooi geworden. Daarmee leek het probleem opgelost. Die border is helemaal niet overdreven nat, ondanks dit seizoen, maar de strook die na elke flinke bui eerst blank staat is opgeschoven richting moestuin. De zitmaaier zou nu nog maar een paar breedtes kunnen maaien na een regenperiode. Daar hebben we nu de robotmaaier voor ingeschakeld. Die maait alles, na wat haperingen met gps. Binnen de toch maar aangelegde draad in de grond doet hij feilloos zijn werk maar die natte stroken worden evengoed een modderpoel. We zetten dat dan tijdelijk af met ijzeren plantensteunen. Daar valt mee te leven. Zorgelijker is dat de walnotenboom het heel moeilijk heeft in die nattigheid. In de zomer verloor hij bijna alle bladeren en de notenopbrengst was nog geen 10 % van die van vorig jaar. We hebben onlangs verticale drainage toegepast in het hele stuk. Hopelijk werkt dat zodanig dat de boom overleeft en dat het modderbad verleden tijd wordt. Het is wel een raadsel: de grond van de border is prima, die in de moestuin ook en toen ik de gaten boorde voor de drainage bleek niet ver (20cm) onder de graszode de grond helemaal niet doorweekt. Rara hoe kan dat?
De robot maait, de zitmaaier zuigt bladeren.
Zoals in ieder jaar, zijn er zo hier en daar kleine ingrepen in de tuin gedaan. Dit jaar vonden we de gagelstruiken toe aan zo’n ingreep. Ze waren na de aanleg van de tuin heel snel groot geworden en daarmee een prachtige visuele verrijking van het zicht op de tuin vanaf het terras. Dat snel groter worden had zijn nadelen. Lange takken slierden over het pad, over de vijver en over andere planten. Ook bleek de gagel erg immigrantvriendelijk. Tussen de bladeren van de gagel zag je bramen, elzen, eiken en esdoorn lekker hun gang gaan. Dat moest anders. We hebben er een laten staan en de rest inclusief breed vertakt wortelstelsel opgeruimd. Zo ontstond er ruimte voor nieuwe planten. Verfrissend!
De tamelijk verwilderde toestand voor de ingreep.
Na de grondige opruimbeurt was het een tijdje nadrukkelijk kaal waar de gagel had gestaan. Wel kwamen twee exemplaren van fanzantbes, of grootmoeders oorbel tevoorschijn.
Verder was het weer een fijn tuinjaar. Natuurlijk vooral voor onszelf maar ook hebben weer heel veel anderen meegenoten. De opentuindagen waren meestal behoorlijk druk. Dat vinden we altijd leuk. Daarnaast waren er ook weer veel bezoeken door de week van tuinclubs uit het land. Dit jaar met name uit andere provincies. De grootste groep kwam uit Breda, met 47 mensen. Het was leuk om te constateren dat we ook die op tijd kunnen voorzien van koffie, thee en wat er bij.
Hieronder nog wat impressies van de tuin.
Dierama, oftewel: de hengel van de engel. De gebogen stengels vormen een mooi gezicht, ook als hij niet bloeit.
Op de pergola annex schommels groeien de wingerds precies zoals we graag wilden. En in de herfst deze kleurenpracht!
De kleuren spreken voor zich. De twee planten in het water met het elegante blad zijn thalia’s, thalia dealbata. We hadden ze ooit gezien bij Beth Chatto in Engeland. Ze trekken de aandacht als ballerina’s.
Gisteren, 20 november, bij zonsopgang. Wat een kleuren!
En vlak erna dit.
Mijn goede voornemens voor 2025: weer regelmatig een nieuwsbericht plaatsen!