In de herfst, toen het ook al zo nat was, wilde ik nog één keer met de zitmaaier het gazon maaien zodat ik ook alle bladeren weer kon opzuigen. Voor een groot deel van het gazon werkte het net als anders prima maar er was een wel erg vochtige strook vlak langs de zuidrand van de tuin, langs het “bos”. Dat is een strook bomen die we meteen geplant hebben toen we de nieuwe tuin aanlegden zodat de auto’s al uit zicht zouden zijn als de Centrale As open zou gaan. Dat is allemaal tamelijk goed uitgekomen. Het is wel de strook gazon waar de zon het minste komt. Het gevolg was dat de wielen wegzakten tot het maaidek op de grond rustte. Met wat matten en Gerda aan het stuur lukte het vrij snel weer los te komen. Toch ontstond meteen het plan voor een nieuwe border, eentje met schaduwplanten. Hij zou over de hele breedte van de tuin komen. Het was een flinke spitklus.
Het leuke van een nieuwe border is dat er weer planten moeten komen. We bleken zelf al heel veel geschikte schaduwplanten te hebben. Dat was al vast wat. Ook leuk was het bezoeken van kwekerijen voor de broodnodige aanvullingen. Dat kon nog net voor de wintersluiting.
We zijn heel benieuwd hoe de border zich gaat ontwikkelen. We zullen er verslag van doen.
De warme winter had deze week ook een paar mooie dagen met nachtvorst te bieden. Terwijl er ijs op de vijver lag, stond er heel parmantig al een mooie dotterbloem te bloeien. Een warme winter, maar in december stond Gerda toch op het ijs om de resten van de waterplanten te verwijderen, zo koud was het toen dus wel. Nu is het bijzonderste dat het waterpeil nog nooit zo hoog is geweest. Gelukkig werkt de overloop naar de sloot prima.
Je wilt niet dat er ieder jaar eenzelfde soort nieuwsbericht verschijnt waarin weer juichend de eerste narcissen worden bejubeld, toch kunnen we het niet laten een foto te plaatsen die zo mooi het lage zonlicht door de bomen laat zien waar de stinzenplanten al uitbundig staan te glunderen.