Terwijl we dagelijks verder onder de indruk raken van de gevolgen van Corona voor ons allemaal, gaat de natuur zijn gang zoals altijd. Logisch natuurlijk, maar je kunt je er toch over verbazen dat er zoveel anders is en er tegelijkertijd niets echt anders wordt. Zo blijft de tuin een rustpunt in een turbulente omgeving. Misschien is het wel extra genieten van de frisse jonge bloemen dit jaar.
Er zijn veel soorten narcissen en ook in onze tuin is de variatie heel groot. Je ziet zoveel verschillende kleuren en vormen. Ook de manier van vermeerderen is opvallend verschillend. Sommige leggen een soort tapijt van bloemen aan dat ieder jaar groter wordt.
Een andere plant die stelselmatig om zich heen grijpt om te groeien en uit te breiden is het cyclaampje. Vooral op de heuvel, onder de berken zie je er steeds meer.
Vorig jaar is de sloot flink onder handen genomen. Dat wil zeggen de slootkanten met name. Het restant van de sloot die eerst het huisperceel van het weiland scheidde, nu een grote tuin met huis, was nog zoals sloten in het coulisselandschap van zijn: bramen, elzen, gras en wat ook maar kans ziet een stukje licht en aarde mee te pikken. Nu is de sloot al wat meer onderdeel van de tuin. We hopen dat we het zo kunnen houden. Een van de taaiste tegenstanders is natuurlijk het kweekgras. Daar staat tegenover dat we nu het volle zicht hebben op de groei en bloei van cornus mas.
In een aantal tijdschriften is er al veel aandacht besteed aan onze wolfsmelk. De grote gele zijn wel eens bijna twee meter hoog geweest. In de winter zie je de kleinere donkere soorten nog bloeien. Nu zijn de gele al weer prominent aanwezig.
Ter afsluiting nog een mooi plaatje van stachyurus. Deze plant is prachtig in het voorjaar.
