De basis van de nieuwe tuin is de grote plas water in het zicht vanuit de woonkamer. De uitgegraven grond is op die plekken in de tuin aangebracht waar we ook graag wat verhoging wilden bereiken.

De historie van onze nieuwe tuin is nog maar heel kort. In maart 2014 kregen we de beschikking over de grond waarop we al lang uitkeken. In de jaren daarvoor hadden we al vaak schetsen gemaakt en uitgewerkt hoe die tuin zou worden als we er ooit gelegenheid voor kregen om die aan te leggen. Nu was het zover. Het loonbedrijf heeft de grondverplaatsingen gedaan en op onze aanwijzingen gazon ingezaaid en gerold. Toen konden we beginnen met de invulling.

Water in de vijver, gras in het gazon, bomen en planten in de borders, meer is het niet….

Ondanks de grote oppervlakte, wilden we geen verschillende tuinkamers maar vloeiende overgangen in een totaalontwerp. Kleine niveauverschillen in de borders moesten de etage-gewijze opbouw van de borders een extra accent geven. De foto’s hieronder laten verschillende onderdelen van de tuin in hun ontstaansfase zien.

Veel hadden we geleerd van de tuin die we eerst achter het huis hebben gehad. Zo wisten we dat onder de zwarte vette zandgrond, die heel vruchtbaar is, een dikke leemlaag ligt die als bodem kan dienen voor een natuurlijke vijver.


Deze slingerende muur hebben we gebouwd als slangenmuur: gericht op het zuiden, in staat warmte vast te houden en zo geschikt om planten en dieren een plek te geven die van warmte houden. Tegelijkertijd bood het gelegenheid een pad vlak langs “de heuvel” te leggen.
Naast veel eigen kweek uit de oude tuin en veel gekregen planten van tuinclubgenoten van Gerda, was een grote bestelling bij Arborealis een belangrijke bron van tuinvulling. Onbegrijpelijk dat in dit bescheiden krat 150 boompjes waren verstopt.
Hier is al de etagevorm van deze border zichtbaar.
Het vergt nog wel fantasie om je voor te kunnen stellen dat dit een lusthof moet worden.
In de bosrand op het zuiden zijn vooral eigen inheemse boompjes geplaatst, zoals essen, elzen, eiken en berken.
De heuvel is beplant. De lichter bruine vlek was bedoeld voor een Finse kotta. Dat plan hebben we laten varen later: zonder kotta hebben we al mooie zithoeken genoeg. De minder vruchtbare grond van die vlek is nog steeds min of meer zichtbaar als een soort kleine prairietuin.
De verbindingszones tussen oude en nieuw voor en achter het huis hebben we zo vloeiend mogelijk gemaakt.

Ondertussen is het mei 2014 en begint het al interessant te worden te zien wat allemaal groeit.
De moestuin wordt afgesloten met een fruitkooi. Daarin staan al zwarte bessen, rode bessen, kruisbessen en blauwe bessen.
De Engelse kas is een prachtig bouwpakket.
De westmuur van de woonkamer is vervangen door een halve serre met schuifpui. Door een goot vlonderterras, ook in etages, proberen we de verbinding tussen huis en tuin nog sterker te maken.
In september van dat eerste jaar bloeide er al heel veel. In die periode trok vooral de Lemon Queen met haar lichtgele bloemen sterk de aandacht.


Soms moet je aanpassingen doen aan het oorspronkelijke idee. Er was een onduidelijke oeverrand met gras ontstaan. Die hebben we verwijderd en Gerda heeft oeverplanten geplaatst.

Een andere aanpassing werd een paaltjeshek rondom de moestuin. De konijnen groeven heerlijk in de losse aarde. Het bleek dat het hek niet hielp. Ze vlogen er doorheen. Ingraven van gaas tot een halve meter hoog werkte beter. Ondertussen hebben we al lang geen konijn meer gezien in de tuin. Het hek staat mooi en dient prima als houvast voor pompoenen.

De tuin is er nu vijf jaar. Hij is nooit af natuurlijk. De inspanningen zijn nu meer gericht op onderhoud en beheersen dan op het aanbrengen van nieuwe elementen. We leren leren steeds weer.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *